Zwycięstwo Buckeys nie jest zaskoczeniem, zważywszy na to co zaprezentowali ich rywale w pierwszej odsłonie meczu. Popełnili aż 10 strat, trafili tylko raz z gry w ostatnich 8 minutach połowy i poza Sutonem, ich skuteczność nie przekroczyła 30 %. Oglądając ten mecz można się było tylko zastanawiać, dlaczego Ohio State na przerwę schodzi z ledwie 5 punktowym prowadzeniem. Odpowiedź prosta: bo oni też nie zachwycili. Szczęśliwie jednak dla drużyny Motty, niefrasobliwość w I połowie nie zemściła się na nich. Sam mecz, dość nieoczekiwanie, (bo Ohio St. prowadziło przez ok 30 minut meczu) zyskał sporą dramaturgię. Głównie dzięki Neitzelowi gospodarze doścignęli rywali i mieliśmy bardzo emocjonującą końcówkę. Michigan State miało szansę doprowadzić do dogrywki ale z tej szansy nie skorzystali. Po prostu dziwnie odpuścili. Ale o tym już w ciekawostkach:

Spotkanie dwóch drużyn znajdujących się w ostatnim czasie w wyśmienitej formie. Florida wygrała 12 z rzędu a Vanderbilt 4, znajdując uznanie w oczach ekspertów tworzących Ranking AP Top 25 (w dniu meczu byli na 24 miejscu w tym rankingu). Oglądając takie spotkanie można przekonać się na czym polega wielkość zespołu. Florida w pierwszej połowie zaprezentowała się mizernie, mając problem z kontrolowaniem piłki, obroną i właściwym dla nich rytmem w ataku. Czyli mieli problem w zasadzie ze wszystkim. Do szatni schodzili z 11 punktową stratą. Po przerwie nastąpiła metamorfoza - po 4 minutach drugiej odsłony meczu wyszli na kilkupunktowe prowadzenie. Grali walecznie, w ataku po licznych podanich egzekwując zaplanowane akcje. To byli Gators, którzy zachwycają kibiców. W tym meczu wprawili w zachwyt tylko przez 20 minut, co wystarczyło do wygranej. A to także jest sztuka.

Gdy spotykają się dwie drużyny z aspiracjami do Final Four i do tego grające w tej samej konferencji, to zazwyczaj oczekujemy wysokiego poziomu meczu i dużej dawki emocji, jaką zaaplikują nam zawodnicy. Ci, którzy oglądali ten mecz nie zawiedli się, oglądając mecz pełen walki, ciekawych akcji i drużyn naszpikowanych talentami. Arizona prowadziła tylko w pierwszej fazie meczu, po "runie" 9-0 UCLA to oni przejęli prowadzenie dominując przez niemal całe spotkanie. Dopiero w ostatniej minucie Wildcats zgotowali kibicom nerwową końcówkę niespodziewanie dochodząc na 3 punkty. UCLA skutecznie wykonywało jednak rzuty wolne przypieczętowując swoją 17 wygraną w sezonie. Bruins zagrali koszykówkę kontrolowaną, ułożoną, znakomicie radząc sobie z obroną strefową Arizony. To, co jednak najbardziej zachwycało w ich grze, to obrona. Przez cały sezon wychodzi im to świetnie, tym razem stanęli przed arcytrudnym egzaminem z uwagi na ofensywne zdolności drużyny Olsona. Egzamin zdali celująco. A dla samego Olsona to pierwsza seria 3 porażek z rzędu od czasu, gdy prezydentem USA był Ronald Reagan.

Dziwny był to mecz, z co najmniej kilku powodów. Po pierwsze, obie drużyny o wielkich zdolnościach ofensywnych szczególnie w I połowie zafundowały nam festiwal nieskuteczności i beztroski w ataku. Po drugie, faworyzowany Texas wyczerpany po meczu z 3 dogrywkami, uległ niżej notowanemu i osłabionemu w tym meczu rywalowi. Wreszcie, kandydat do nagrody dla najlepszego zawodnika roku, Kevin Durant (12 pkt, FG 4/15, 8 zb, 2 bl, 2 as, 3 str), zanotował słabszy występ od tych, które miał w ostatnim czasie. Trochę szkoda, bo dość rzadko mamy okazję oglądać występy jego drużyny w telewizji. Dla Villanovy to ważne zwycięstwo, znajdują się w środku tabeli Big East i wygrywając to spotkanie, wykorzystali szansę podniesienia swoich notowań. Rzadko bowiem w tym czasie rozgrywek można u siebie zagrać przeciwko czołowej drużynie spoza swojej konferencji. Oni zagrali i wygrali.

Ku konsternacji swoich fanów, Duke mecze konferencji ACC rozpoczęli od dwóch przegranych spotkań. Gdyby przegrali z Miami, dokonaliby niechlubnej sztuki, która nie zdarzyła im się od ponad 10 lat. I nie zdarzy tym razem. Blue Devils pokazali lwi pazur, wykorzystując najsilniejszą broń tego sezonu: obronę. Świetna defensywa od początku meczu zaowocowała przechwytami, kontratakami, łatwymi punktami i wyłączeniem czołowych strzelców rywali. Podopieczni Mike’a Krzyzewskiego dzięki temu nabrali większej pewności siebie kontrolując mecz od samego początku, nie oddając prowadzenia ani na chwilę. To był taki typ meczu, gdy prowadzenie jest na tyle duże, że sprawa zwycięstwa jest przesądzona i na tyle małe, że nie wypada wyłączać telewizora. Czy tym meczem Duke rozpoczną marsz w górę tabeli ACC ?

Obie drużyny przystąpiły do tego spotkania z tym samym bilansem (13-3), w tych samych nastrojach (porażki w ostatnich meczach) i w tej samej scenerii rozgrywek: to dla nich ostatni mecz z drużyną spoza swojej konferencji. Mecz taki, jak kibice lubią najbardziej, czyli wyrównany i z wielkimi gwiazdami. Mimo tych gwiazd, to zawodnicy drugiego planu swoimi zagraniami najbardziej wpłynęli na przebieg meczu. Najpierw Conley swoimi dwoma trójkami pod koniec pierwszej połowy zapewnił Ohio kilkupunktową przewagę (utrzymywała się ona przez kilkanaście minut II połowy) a 3 punkty w ostatnich sekundach zdobył Lewis, zapewniając wygraną swojej drużynie. Dzięki tej akcji Ohio State uniknęło pierwszej porażki przed własną publicznością w meczu non-conference od 15 stycznia 2006 roku. Volunteers preferowali szybsze tempo, unikając spowalniania gry przez rywali i wykorzystywania Grega Odena pod koszem. To właśnie dzięki narzucenia swojego tempa gry, wymuszaniu strat na rywalach oraz waleczności na desce odrobili straty do Ohio State w końcowych fragmentach gry. I to mimo słabej skuteczności w rzutach za 3 punkty. Było o samym meczu, teraz pora na ciekawostki:

Do tego dnia, Arizona wygrała 10 kolejnych meczów z Californią, w tym wszystkie 4 pojedynki w nowej hali Haas Pavilon. Ten mecz zakończył obie te serie. Jak do tego doszło ? Naszpikowana talentami Arizona przechodzi lekki kryzys (spadek już na 14. miejsce w rankingu AP) a California rozegrała najlepszy mecz w tym sezonie, ustanawiając rekord zdobytych punktów do przerwy w tym roku. Wildcats są jedną z najlepszych drużyn pod względem ofensywy (coś jak Dallas lub Sacramento w NBA) lecz tego dnia Golden Bears okazali się jeszcze lepsi utrzymując wysoki procent skuteczności z gry niemal przez cale spotkanie. Arizona ani razu nie prowadziła a przebieg meczu wyglądał tak, ze California odskakiwała na 8-10 punktów, Wildacts odrabiali po czym gospodarze meczu znów powiększali dystans. Golden Bears zajmują obecnie drugiej miejsce w tabeli Pac-10 i jak pokazał ten mecz, nie jest to przypadek. Bean Braun zbudował solidny program w tym collegu i nawet odejście dwóch najlepszych strzelców nie zakłóciło rozwoju tej drużyny. Wielki udział w tym mają nowi zawodnicy, ale o tym już w Faktach i Aktach:

To było pierwsze spotkanie ACC tego sezonu dla obydwu drużyn. Wcześniej zmiażdżyły one po drodze przeciwników z innych konferencji, podchodząc do tego spotkania bez poniesionej porażki. I jak się okazało, to nie był przypadek. Obie drużyny stworzyły widowisko, jakiego nie ogląda się na co dzień. Prawdziwy horror zakończony dopiero po trzech dogrywkach, po fantastycznym meczu pełnym walki. Oglądając to spotkanie, człowiek zastanawiał się, jak u licha można grać na takim poziomie intensywności podczas meczu regularnego sezonu - jednym z wielu i to na samym początku konfrontacji ACC. Panie i Panowie, oto NCAA. Spotkań nie jest wiele, wiec na każdy trzeba się mocno motywować. A do wysiłku motywuje także publiczność. Doping jest szczery, głośny i prawdziwy a nie puszczony z głośników, jak w NBA. Co za mecz, a do tego jeszcze można było wyłowić kilka Faktów i Aktów: